Patron szkoły

 

JÓZEF RUFIN WYBICKI
1747-1822

Józef Wybicki przeszedł do historii jako autor hymnu narodowego. Rzadziej wiemy, iż należał on też do gron najwybitniejszych osobowości swej epoki. Działał jako prawnik, pedagog, geograf. Zajmował się aktywnie działalnością społeczno-polityczną pełniąc funkcję posła i senatora. Ponadto uprawiał twórczość literacką był poetą oraz pisarzem dramatycznym.

Urodził się 29.09.1747 pod Kościerzyną na Kaszubach w Będominie. Był jednym z licznego rodzeństwa, miał: brata Joachima, który został księdzem i aż siedem sióstr, z czego cztery wybrały życie zakonne. W wieku zaledwie dwudziestu lat został powołany na posła. Jego pierwszą żoną była Kunegunda Drwęska, którą poślubił w 1775 roku. Była ona od niego o siedemnaście lat starsza, niestety po zaledwie kilku miesiącach małżeństwa zmarła.

Aktywnie uczestniczył od 1777 w pracach Komisji Edukacji Narodowej. Działalność Wybickiego doceniał sam król Stanisław August Poniatowski, co wyrażał zapraszając go do udziału w obiadach czwartkowych. Jego pierwszy utwór dramatyczny powstał w 1779, a była to tragedia "Zygmunt August".

Ponownie ożenił się w wieku 33 lat tym razem z Esterą Wierusz- Kowalską, która pochodziła ze Wschowy. Wkrótce zakupił wieś Manieczki w Wielkopolsce. W latach 1782-1787 urodziło mu się troje dzieci: Teresa, Józef i Łukasz. Opuścił kraj w 1797 i udał się do Włoch.

Na ziemi włoskiej między 16 a 19 lipca napisał słowa "Pieśni legionów polskich we Włoszech".

 

 

Dopiero w 1802 wrócił do kraju. Pozwolono mu osiąść we Wrocławiu, ale był objęty policyjnym dozorem. Aktywnie uczestniczył w pracach Komisji Rządzącej, a wkrótce docenił to sam Napoleon i dał temu wyraz wracając Wybickiemu jego własność, kupione niegdyś Manieczki. Był silnie związany z Wielkopolską, co sam lubił podkreślać. Miał liczne grono znajomych w Poznaniu, Kościanie i Lesznie. Za zasługi otrzymał Złoty Krzyż Legii Honorowej i Order Orła Białego.

Umarł 10 marca 1822 na febrę w Manieczkach koło Śremu. Pierwotnie jego zwłoki złożono do grobu w Brodnicy koło Śremu, skąd zostały przeniesione do Kościoła św. Wojciecha w Poznaniu w 1923 roku.